دکتر محمد ضیاء الدین استاد علوم بیولوژی  می گوید: بی شک انسان در معرض دریافت مقدار زائدی از پرتوها قرار می گیرد به ویژه در این عصر، عصری که انسان از تمام جوانب با میدانهای مغناطیسی محاصره شده بسر می برد. وی پیرامون کیفیت تخلیه ی این بارها الکترو مغناطیسی زائد خارج از بدن می گوید:
در خلال تحقیقات به این نتیجه رسیدم که عملیات تخلیه بارها از راه سجده برای خداوند سبحان و متعال محقق می شود . و این همان چیزی است که خداوند ما را بدان امر کرده و پیامبر گرامی ( ص ) به ما توصیه نموده :( أقرب ما یکون احدکم من ربه و هو ساجد فأکثروا من الدعاء فیه ) بنده هنگام سجده، از هر حالتی، به خدا نزدیکتر است، پس در سجده به کثرت دعا کنید.
بررسی و تحقیقات علمی تأکید دارد : ( هر زمان که از محور طولی انسان کم شود یعنی زمانی که کوتاه شود، مدت قرار گرفتن الکترومغناطیسی کاسته می شود )
دکتر ضیاءالدین اضافه می کند: کشف شده که انسان در حالت سجود، محور طولیش کم می شود و بالتبع تأثیر بارها نیز بر او کاسته می شود وسپس عملیات تخلیه بارها از راه اتصال پیشانیش بر زمین شروع می شود، بطوریکه بارهای مثبت از جسم انسان به طرف زمین که از آن به بار منفی تعبیر شده انتقال می یابد، در نتیجه عملیات آزاد سازی یا تخلیه بارها انجام می شود . تنها این نیست که این عمل از طریق پیشانی انجام می گیرد، بلکه هنگام سجده کردن هفت عضو از اعضای جسم با زمین تماس پیدا می کنند . همانطور که پیامبر ( ص ) می فرمایند: ( إذا سجد العبد سجد معه سبعة اعضاء ... ) هنگامی که بنده سجده می برد همراه با او هفت عضو از اعضایش سجده می برند ـ که عبارتند از پیشانی، بینی، دوکف دست، دوزانو، قدمها ـ) در نتیجه عملیات تخلیه بارها به اسانی انجام می گیرد .
در ساعات سجده کردن است که انسان از فشار های عصبی و همچنین از امراض دیگر مصون می شود.
در ادامه دکتر ضیاءالدین می گوید: در خلال تحقیقات و بررسی ها برایم معلوم شد، برای اینکه عمل تخلیه بارها بصورت صحیح و درست انجام شود لازم و ضروری است که در حالت سجده به سمت مکه ـ کعبه ـ توجه شود.
و این همان کاری است که ما در نمازمان انجام می دهیم و آن را قبله می نامیم. چرا که مکه تنها مرکز خشکی در تمام هستی است . همانطور که تحقیقات نشان می دهد، توجه  به سمت مکه در سجود بهترین حالت و جهت است برای آزاد سازی و تخلیه بارها، یعنی روبه مرکز زمین قرار گرفتن، کاری که انسان را از هموم و ناراحتی ها نجات می دهد، تا بعد از آن به آرامش روحی دست پیدا کنند.
وی پیرامون مزیّت به پرداختن نمازهای پنجگانه بصورت صحیح آن می گوید: حقیقتاً نمازهای پنجگانه ی مفروضه برای خارج کردن تمام بارها کافی است.
من معتقدم که در این واجبات فلسفه و اعجاز علمی وجود دارد، مثلاً در مدتی که ما در خوابیم، ما از ناحیه جسمی تحت عوامل شیمیایی و اکسیده شدن قرار می گیریم , فرا رسیدن نماز صبح این روند را از بین می برد و انسان، با نشاط، سرحال و سر زنده روزش را آغاز می کند ؛ سپس نماز ظهر برای از بین بردن خستگی ها و فشارهای عصبی و روحی که ناشی از فعالیت و مشغله کاری است ، وارد عمل می شود،  همچنین نماز عصر نیز، بقایایی که از این فشار جسمی و روحی بجای مانده را, پاکسازی می کند. اما به نسبت به مغرب باید گفت که هر چیز ناشناسی که مخل سیستم و مکانیزم جسمی انسان باشد  از بین می رود و اینگونه منظومه ی پاکسازی جسم با نماز عشاء تکمیل و به پایان می رسد و انسان با انجام دادن این نمازهای پنجگانه در طول مدت شبانه روز با شعف و آرامش و سکونت روحی، بخواب می رود، بطوریکه از هیچ یک از نواحی جسمی و روحی احساس بی خوابی، خستگی و کوفتگی و آشفتگی و پریشانی نمی کند.

از امام صادق علیه‌السلام روایت شده که فرمودند: وقتی که این آیات بر پیامبر اسلام ‏صلی‌الله علیه واله نازل شد: « ‏پاداش اینان آمرزش پروردگارشان است و نیز بهشتهایی که در آن نهرها جاری است در ‏آنجا جاویدانند و چه نیکو است پاداش نیکوکاران و آن کسان که چون مرتکب کاری زشت ‏شوند یا به خود ستمی کنند، خدا را، یاد می‌کنند و برای گناهان خویش آمرزش ‏می‌خواهند و کیست جز خدا که گناهان را بیامرزد؟ و چون به زشتی گناه آگاهند در آنچه ‏می‌کردند پای نفشرند». (1) ‏

ابلیس (پدر شیطان‌ها) سخت ناراحت گردید. و بالای کوهی در مکه به نام «تور» رفت و ‏فریادش بلند شد و همه یارانش را به تشکیل انجمن خود دعوت نمود. همه یاران و ‏فرزندان شیطان‌ جمع شدند. ‏
ابلیس نزول آیات فوق را به اطلاع آنان رساند و اظهار نگرانی کرد و از آنها کمک خواست. ‏یکی از یاران او گفت: من با دعوت نمودن انسان‌ها از این گناه به آن گناه، اثر این آیه را ‏خنثی می‌کنم. ابلیس سخن او را نپذیرفت. دیگری پیشنهادی شبیه اولی کرد ولی باز ‏مورد پذیرش ابلیس قرار نگرفت.
تا اینکه از میان شیطان‌ها، شیطان کهنه کاری به نام ‏‏«وسواس خناس» گفت: پیشنهاد من این است که فرزندان آدم را با وعده‌ها و آرزوهای ‏طولانی آلوده به گناه ‌کنیم و ب‌گوییم که آلان برای توبه کردن زود است و فرصت توبه ‏بسیار است، درنتیجه وقتی که مرتکب گناه شدند، خدا را فراموش کرده و بازگشت به ‏سوی خدا و توبه از خاطر آنان محو می‌گردد. ‏
ابلیس گفت: «مرحبا! راه همین است. سپس این ماموریت را تا پایان دنیا به او سپرد.» ‏‏(2) ‏

دنیا و آرزوهای تباه

روزی «ضرار بن حمزه ضبائی» که از یاران نزدیک حضرت امام علی علیه‌السلام بود، نزد ‏معاویه احضار شد. معاویه درباره امام از وی سوال‌هایی نمود. «ضرار»، در مورد خصوصیات ‏اخلاقی و انسانی امام گفت: «گواهی و شهادت می‌دهم، که در بعضی از شب‌های ‏تاریک، که همه جا تیره و تار بود، او را در حال نماز می‌دیدم، سرپا ایستاده بود و مانند ‏مارگزیده‌ها به خود می‌پیچید و از روی اندوه می‌گریست و می‌گفت: «ای دنیا، ای دنیا، از ‏پیشم دور شو، آیا نظرت مرا گرفته و خواسته؟ یا اشتیاق به من، چنین واله و شیدایت ‏ساخته؟ امیدوارم هرگز به آرزویت نرسی! هیهات! برو دیگری را بفریب که مرا به تو نیازی ‏نیست. چرا که سه طلاقه‌ات کرده‌ام، و بازگشتی در کار نمی‌باشد. زندگی در تو کوتاه ‏است، و خطرهایت فراوان و همیشه بر سر راه است، و آرزوهایت همه پست و تباه ‏است. آه از کمی توشه (کار خیر) و درازی راه، فغان از دوری سفر و تاریکی و وحشت ‏فرودگاه (آرامگاه ابدی).» ‏
معاویه با شنیدن ای جملات بی‌اختیار اشکش سرازیر شد و گفت: «خدا ابوالحسن را ‏بیامرزد، او چنین بود.» سپس خطاب به «ضرار» گفت: «ای ضرار اندوه و عزاداری تو بر ‏مرگ او چگونه بود؟» ضرار در پاسخ معاویه بدون اندکی تردید گفت: «همانند اندوه و ‏عزاداری مادری که داغ فرزندش را دیده باشد.» (3)‏

آرزوهای طولانی

می‌گویند: زنی دیوانه شد و او را به دارالمجانین بردند. برای معالجه‌اش هر کار کردند ‏فایده‌ی نبخشید. این زن هر روز صبح، دیوانه‌ها را دور خودش جمع می‌کرد و می‌گفت: ‏‏«من یک شوهر زیبا دارم. یک پسر و یک دختر خوشگل دارم. ماشین سواری قشنگی ‏داریم. عصر به عصر که شوهرم از سرکار می‌آید، پشت فرمان ماشین می‌نشیند و من و ‏بچه‌ها هم عقب ماشین می‌نشینم. از قصرمان که در شمیران است می‌رویم به ویلایی ‏که داریم و در آنجا تفریح می‌کنیم...». بعد از تحقیقات درباره کودکی این زن، معلوم شد ‏که وی در زمان درس خواندن آمال و آرزوهای عجیبی داشته است، مثلا آرزو داشته است ‏که شوهر آینده‌اش یک اداری عالی رتبه و خوش‌قیافه باشد. بچه‌های آنها، قصر و ‏ویلایشان، ماشین و ... چنین و چنان باشد. سال‌ها با این آرزوها زندگی می‌کند تا این که ‏از قضا به همسری مردی عادی، فاقد زیبایی و ثروت در می‌آید. زندگی مشترکشان را در ‏خانه‌‌ای کوچک و اجاره‌ای آغاز می‌کنند و صاحب فرزند نیز نمی‌شوند. عملی نشدن ‏آرزوها، چنان روان زن بیچاره را آزار می‌دهد تا سرانجام دیوانه‌اش می‌کند. (4) ‏
آری! رویایی‌ و خیالباف بار آمدن کودک، بیشتر بر اثر تلقینی است که از طرف اطرافیان به ذهن او ‏تزریق می‌شود. خصوصا پدر و مادر، به فرزند خود وعده‌هایی ندهند که توان انجام دادن آن ‏را نداشته باشند تا نتیجه‌اش این بشود که او یک عمر در رویاهای خیالی خود پرواز کند و ‏هیچ وقت دسترسی به آن نداشته باشد.‏

 
ملک یونان و سقراط

یکی از ملوک یونان بر سقراط حکیم گذر کرد و او را در خواب دید! سرپایی بر او بزد و ‏گفت: برخیز! ‏
سقراط برخاست و از کوکبه شاهی پروا نکرده، التفاتی به وی ننمود! ‏
ملک گفت: مرا نمی‌شناسی؟ ‏
سقراط گفت: نه، ولیکن در طبع چهار پایان می‌بینمت! چرا که لگد زدن کار ایشان است! ‏
ملک گفت: «این چنین گستاخانه سخن می‌گویی، حالی که تو بنده و رعیت من ‏هستی؟!» ‏
سقراط گفت: «چنین نیست، بلکه تو بنده منی؟» ‏
گفت: «چطور؟» ‏
سقراط گفت: «برای آن که شهوت‌ها و آرزوها تو را بنده و فرمانبردار خود ساخته‌اند و من آنها را ‏بنده و محکوم خود گردانیده‌ام!» ‏
ملک از آن سخن خجل گشته، از آن مقام در گذشت. (5)‏

آرزوی دست یافتنی!‏

مردی از دوست خود پرسید: آیا تا به حال- که شصت سال از عمرت می‌گذرد- به یکی از ‏آرزوهای جوانیت رسیده‌ای؟ ‏
گفت: آری، فقط به یکی. هنگامی که پدرم موهای سرم را کشیده و مرا تنبیه می‌کرد، ‏آرزو می‌کردم که به هیچ‌وجه مو نداشته باشم، و امروز بحمدالله، به این آرزویم رسیده‌ام. ‏‏(6)‏

پی نوشت:
‏1- سوره مبارکه آل عمران، آیات 136- 135‏
وَالَّذِینَ إِذَا فَعَلُواْ فَاحِشَةً أَوْ ظَلَمُواْ أَنْفُسَهُمْ ذَکَرُواْ ‏اللّهَ فَاسْتَغْفَرُواْ لِذُنُوبِهِمْ وَمَن یَغْفِرُ الذُّنُوبَ إِلاَّ اللّهُ وَلَمْ یُصِرُّواْ عَلَى مَا فَعَلُواْ وَهُمْ ‏یَعْلَمُونَ أُوْلَـئِکَ جَزَآؤُهُم مَّغْفِرَةٌ مِّن رَّبِّهِمْ وَجَنَّاتٌ تَجْرِی مِن تَحْتِهَا الأَنْهَارُ خَالِدِینَ ‏فِیهَا وَنِعْمَ أَجْرُ الْعَامِلِینَ

‏2- نهج‌البلاغه، ترجمه محسن فارسی، ص 471، نهج البلاغه، فیض الاسلام، حکمت 74 ‏صفحه1119.‏
‏3- نهج البلاغه، ترجمه فیض الاسلام، حکمت 74‏
‏4- استاد مظاهری، تربیت فرزند در اسلام، ص 144.‏
‏5- گنجینه لطائف، ص 14.‏
‏6- شکر خند، ص 306.

آیا این سخن درست است که امام زمان (علیه السلام) با شمشیر قیام می کنند؟ چرا از سایر وسایل استفاده نمی کنند؟ با توجه به پیشرفتهای خارق العاده بشر در زمینه ی نظامی آیا شمشیر می تواند در مقابل این سلاح ها کارایی داشته باشد؟ 
از دقت در مجموعه روایات مربوط به معارف امام زمان ( ع) به وضوح معلوم است  که قیام، مسلحانه خواهد بود. زید بن شحّام می گوید: امام زین العابدین (ع) می فرمودند:
« در قائم ما چند سنت از سنن پیامبران وجود دارد... سنتی که از پیامبر اکرم( ص) دارن اینکه وی نیز همانند رسول اکرم (ص) با شمشیر قیام خواهد کرد»
عدم توجه به سایر قسمتهای این دسته از روایات سبب شده است که دوستان نا آگاه تصویری مخدوش و نا مناسب از مسأله ی ظهور امام در ذهن داشته باشند.

البته ظاهراً منظور از کشتن شیطان این است که ریشه های فساد و عوامل انحراف و ظلم در عصر درخشان حکومت حضرت مهدی(ع) نابود می گردد و به جای آن عقل و ایمان حکومت می کند. به تعبیر دیگر کشته شدن شیطان همان قطع نفوذ او و مرگ و تزویر است.

پی نوشت:

(1) سوره حجر، آیه38

(2)تفسیر عیاشی، جلد2 صفحه243 

در روایات مختلف امده است که ائمه معصومین برای شیعیان خود دعا و استغفار می کنند، اثر این دعا و استغفار در زندگی روزمره ما چگونه تجلی می کند؟ آیا اساساً آن دعاها اثری در این دنیا برای ما دارد یا تنها آثار معنوی آنها را در آخرت خواهیم دید؟
دعاهای پیامبر اکرم (ص) و امامان آثار عام و تام دارد و شامل دنیا و آخرت می شود ؛ چرا که دنیا و آخرت از نظر اسلام از یکدیگر جدا نیستند ؛ اما یابد دقت داشت که هیچ کار فیزیکی و متافیزیکی هرگز در این جهان بی اثر نیست و به خصوص کوشش و فعالیت امام معصوم و انسان کامل. امام و حجت خداوند حکیم- که خود نیز حکیم است- کارِ بی فایده انجام نمی دهد. نمامی فعالیت های آنان نتیجه بخش و مؤثر است و علاوه بر آنکه در بندگی خود آنان تاثیر به سزا دارد، در دیگران نیز مؤثر تواند بود. این مساله شواهد عینی بسیار داردکه در تاریخ زندگی امامان مشاهده می کنیم.

یکی از حقوقی که ائمه معصومین و امام عصر (عج) خصوصاً بر شیعه دارند، حق دعاست. آنان در ادعیه و مناجات های خود، دوستداران خویش را فراموش نمی کنند.
در روزهای سخت برای آن ها دعا کرده و مشکلان عظیم آنان را از سر راه بر می دارند. داستان سیدابن طاووس معروف است که در پله های سرداب مطهر امام عصر(عج) در سامرا سحرگاهام صدای دل نشین محبوب پرده نشین را می شنود که می فرمود:
«خداوندا! شیعیان ما را در عزت و سلطنت و دولت ما باقی و زنده بدار.»(1)
نیز آن حضرت در توقیعی فرمود:
« ما در پی نگهداری آنانیم و با خداوند راز ونیاز می کنیم. دل های اولیای ما آرام و مطمئن باشد.»(2)

پی نوشت:
1- ترجمه مکیال المکارم119:1
2- کافی 9:8، از پیامبر اکرم(ص) و امام صادق(ع)

رگبار بی‌وقفه اطلاعات چون بارش گرمسیری، دید را محدود می‌کند، شتاب و عجله به جان می‌ریزد و خیلی چیزهای ریز و درشت را از نظر دور می سازد. استفاده از تعبیر «انفجار اطلاعات» برای توصیف این وضع، بی‌ربط نیست.
در وقت بمباران و انفجار، برای هیچ‌کس مجال تأمل،  بردباری و تفکر نمی‌ماند. حتی در چنین وضعی آدمی امکان درک جایگاه و موقعیت استقرار خود را از دست می‌دهد تا چه رسد به امکان کشف علت و عامل انفجار، گستره ویرانی و یا میزان مرگ و میر افراد.

بمباران اطلاعات همین وضع را ایجاد می‌کند. در حالی که در گرداب اخبار و اطلاعات غرقیم، بی‌خبریم. از بسیاری جریانات و وقایع غافلیم. درباره آنها بی‌اعتناییم. جهات را نمی‌شناسیم و درباره اطلاعات تأمل و تفکر نمی‌کنیم. بنابراین است که کسی مجال مطالعه و تحلیل و در نتیجه تفکر نداشته باشد. انفجار و بمباران اطلاعات ساده‌ترین طریق سانسور و بی‌خبر نگه‌داشتن است. رگبار اطلاعات، ذهن‌ها را چنان مشوش می‌سازد که در آن میانه، خبری خاص و واقعه‌ای ویژه مستور می‌ماند. از قدیم گفته‌اند: بهترین محل اختفای اشیاء، آشکار نگه‌داشتن آنهاست. در موضعی پیش چشم، جایی که هیچ‌کس تصورش را هم نمی‌تواند بکند.

بمباران اطلاعات، بهترین مخفیگاه اطلاعات خاص است. نهان ‌کردن در آشکاری تمام. اشتغال روزمره و گستره اخبار، به کسی مجال تأمل و پرسش جدی نمی‌دهد. در چنین وقتی است که زیرک‌ترین و مکارترین اشخاص می‌توانند بی‌آنکه دچار حیرانی وسردرگمی شوند، بریده و جدا از دیگرانی که جملگی گیج و مات‌اند، به کار و بار ویژه بپردازند؛ بر حجم و گستره بمب‌های خبری بیفزایند و آنگاه در موضعی بلند، جنگ و جدال قبیله‌ها و اشخاص را تماشا کنند و از ته دل به بزرگی بلاهت جمعیتی کثیر بخندند. جمعیتی که همه بازی‌ها و شوخی‌ها را جدی گرفته و بدان مشغول است و جان و مال خود را رهن آن همه می‌سازد و در مقابل، همه امور جدی را گمان و خیال و شوخی می‌پندارد و از حاشیه آنها می‌گذرد. و این شعبده بزرگ عصر ماست. شاید از همین روست که ساکنان امریکا در زمره ابله‌ترین مردمانند.

در جهان شعبده‌بازان، جدی‌ترین تصمیمات و طرح‌ها با ساده‌ترین و گاه ابلهانه‌ترین شیوه‌ها بیان می‌شوند و مضحک‌ترین موضوعات، باجدی‌ترین شیوه‌ها تبلیغ.

بگذریم...

در میان انبوهی از خبرها، خبری ساده مثل خبر چاپ یک کتاب معمولی و بازاری منتشر شده‌بود:

انجمن جغرافیای ملی امریکا در واشنگتن از نسخه‌ای قدیمی از انجیلی رونمایی کرده است که تحریر آن به «یهودا» نسبت داده می‌شود. به نوشته این انجیل، یهودا به خواست عیسی مسیح محل اختفای او را به اطلاع مأموران امپراتوری روم رسانده بود... .یهودا در این انجیل می‌گوید: «مسیح به طور خصوصی از او خواست تا محل حضور او را به رومیان خبر دهد تا به این وسیله زمینه عروج او فراهم شود...».

به همین سادگی که خبر خوانده می‌شود. بی‌تردید این خبر در نزد جستجوگران شبکه جهانی اینترنت که خود را مواجه با میلیون‌ها خبر در لحظه‌ای مواجه می‌بینند، از خبر «سهمیه‌بندی بنزین» مهم‌تر نیست. و حتی از معرفی بهترین‌های جشنواره فیلم کن هم بی‌ارزش‌تر است. خبری در قد و قواره پیروزی یک تیم دسته سومی فوتبال در شهرستان تنکابن... .

اما حقیقت ماجرا چیز دیگری است. سازی است که صدایش را بعداً خواهید شنید. طی دو هزار و اندی سال گذشته، کابوس مصلوب ساختن حضرت عیسی مسیح (ع) (بنابر روایت نصاری) به دست رومیان اما با خیانت یکی از حواریون به نام «یهودا اسخریوطی» بنی‌اسرائیل را رها نساخته است. دره وحشتناکی که هیچ چیز قادر به پر کردن آن و کم کردن میزان خشم و کینه نصاری درباره بنی اسرائیل به عنوان خائنان به مسیح، پیامبر خدا و سپردن ایشان به تیغ جلادان رومی نبوده است. نباید از خاطر برد که ظهور مسیح (ع) و حتی جدا شدن پای ایشان از زمین حامل پیام مهم دیگری نیز بود: «دوره فاعلیت دین یهود به سر آمده و مسیحیت آغاز دوره فاعلیت آئینی نو و نسخ آئین پیشین است».

تداوم حیات این خاطره - توطئه مصلوب ساختن حضرت مسیح- و بقای کین نصاری علیه بنی‌اسرائیل، از یک سو تیغ اتهام «پیامبرکشی» را همچنان بر گردن این قوم نگه می‌دارد و از دیگر سو، موضوع «ختم و نسخ فاعلیت یهودیت» را در سایه بعثت حضرت مسیح به رخ آنها می‌کشد. دو موضوع مهم که تمامی حیثیت و بهانه را برای تداوم حیات فرهنگی از بنی‌اسرائیل اخذ می‌کند و البته، در این میان، بیشترین خسارت متوجه «اشرار یهود» می‌شود چه آنها، به بهانه و به اتکای استمرار دوره فاعلیت یهودیت و ضرورت حضور در میدان، جمله پیروان حضرت موسی کلیم‌الله (ع) را بازیچه هوس‌های مزورانه خود ساخته. و مجال سلطه‌جویی خود را در آرزوی دستیابی به سلطه جهانی گسترده کرده‌اند.

طی دو هزار سال گذشته - واسپس بعثت حضرت مسیح‌(ع) - بنی‌اسرائیل بیشترین همّ خود را مصروف مباحث زیر ساخته است:

1. رفع اتهام پیامبر‌کشی از بنی‌اسرائیل.
2. پایان بخشیدن به نفرت و کینه مسیحیان از بنی‌‌اسرائیل.
3. صورت فعال دادن به آیین منسوخ یهود.
4. استحاله تدریج عموم ملل و فرهنگ‌ها در سایه فرهنگ ماتریالیستی و لذت‌جویی.

در دو نقطه عطف مهم تاریخی، گام‌های بزرگی برای نیل به همه‌ یا بخشی از مقاصد سابق‌الذکر برداشته شده است. گام‌هایی که بی‌شک جمع کثیری از مردم ساده و صمیمی پیرو آن‌دو آیین از آن بی‌اطلاع‌اند.

• گام اول توسط «پولس قدیس» برداشته شد.
• گام دوم را «مارتین لوتر» برداشت و با هدایت پروتستان‌ها و ایجاد شعبه‌ای جدید در مسیحیت زمینه تولد جریان «مسیحیت یهودی» را فراهم آورد.
• و گام سوم را «انجیل نوظهور یهودا اسخریوطی» برداشته است. همان خبر ساده و معمولی. می‌بینید که چشم‌ها به سادگی در میان بمباران اطلاعات از خبری مهم غافل می‌شود.
• در این انجیل نوظهور- بخوانید مجعول - یهودا از خود رفع اتهام می‌کند. گناه مصلوب شدن را به گردن مسیح‌(ع)  می‌گذارد و خود را مبرا می‌شناسد و در ادامه، بنی‌اسرائیل از اتهام وا می‌رهد.
• مسیحیت وامدار یهودا می‌شود چه، این یهودا است که با فداکاری به عنوان حواری صادق، مسیح را در رسیدن به مدارج عالی - عروج به آسمان- یاری می‌دهد.
• «تهدید» بنی‌اسرائیل را تبدیل به «فرصت و تحبیب» می‌سازد تا امکان ادامه سیاست و عمل مزورانه «اشرار یهود» فراهم شود. چیزی که امروز صهیونیست جهانی برای ادامه حیات سلطه‌جویانه بدان نیازمند است.
• زمینه وحدت و یگانگی جهان مسیحی و صهیونیست‌ها را فراهم می‌سازد تا در برابر دشمن واحد، یعنی مسلمین قرار گیرند.

اجازه می‌خواهم عرض کنم امروزه، صهیونیسم بزرگ‌ترین خطر برای مؤمنان به آئین موسی‌ کلیم‌الله است حتی اگر خود این نکته را باور نیاورند.

در عصر انفجار و بمباران اطلاعات، هوشمندانه زیستن بسیار سخت است. از کجا که امروز یا فردا نامه‌ای از ابن ملجم و یا معاویه و حتی شمر کشف نشود و راز شهادت ائمه دین (ع) را با قرائتی جدید بر ملا نسازد؟... .

خوانده‌ام که وقتی می‌آید، گروه گروه جوانان ایرانی به راه می‌افتند تا در زیر پرچم افراشته‌اش یاری دهنده‌اش شوند. تصور آن روز دل را می‌لرزاند.

شاید سر و صدا و هیبت و هیئت توخالی تکنولوژی و غرب، بسیاری را به اشتباه بیندازد و گمان کنند که به این زودی‌ها کسی قادر به درهم شکستن و فرو ریختن بنایی که بنیاد همه‌ی ظلم و تباهی و تبعیض است نباشد امّا، اگر کمی به عقب برگردیم می‌بینیم، وقتی مردی با اتّکا به خداوند و عنایت او از جای برخیزد هیچ چیز جلودارش نیست.

وقتی موسی، در لباس چوپانی تنها قد برافراشت، گفت‌وگو از فرو ریختن کاخ فرعون هر آدمی را به خنده وامی‌داشت امّا، فرعون تا به خود آمد در لجنزار اعمال خود و یارانش غوطه خورده بود.

آن هنگام که در روم و ایران دو امپراتور بزرگ لاف آقایی بر کلّ زمین را می‌زدند، محمد، صلّی الله علیه و آله، چوپانی بود تنها در درّه‌های مکّه، امّا، همو وقتی قد راست کرد، به زودی ایران و روم و یمن و مصر و عراق را به زیر نگین حاکمیت اسلام آورد.

چرا راه دوری می‌رویم؟

اگر از پدرهای خودمان سؤال کنیم و از مادرها که با بچه‌های خردسال به خیابان می‌آیند بپرسید، خواهند گفت که: کسی خواب فرو ریختن کاخ سلطنت پهلوی را هم نمی‌دید. وقتی محمدرضا پهلوی با کبکبه و شکوه تمام فرمان می‌راند، خمینی در هوای مکانی امن میان راه عراق و ایران و کویت در رفت و آمد بود لیکن، دستی از غیب چنان طومار حیات پهلوی را درهم پیچید که همه‌ی عقل‌ها حیران ماند.

ما نسلی حادثه دیده‌ایم، با توکلی تمام و قلبی به پهنای همه‌ی عالم.

ما زاده‌ی مردان و زنانی هستیم که همواره نقشی بزرگ در تاریخ داشته‌اند.

ما می‌خواهیم رقم زننده‌ی تاریخ آینده باشیم و نه تابع تاریخی که بیگانه رقم زده است.

ما در تاریخ مردی شریک خواهیم بود که می‌آید.

و تسهیل کننده راهی که موکب آن شهسوار بر آن گام برمی‌دارد.

<   <<   31   32   33   34   35   >>   >